آنچه که او آن روز گفت، به دل خیلی‌ها نشست. معتقد بود که باید شبکه بزرگراهی کشور را به هر نحو ممکن، حتی شده با دست خالی تکمیل کرد. بعدها هم که به صدارت وزارت راه و ترابری رسید، پیشنهاد مسیری جدید برای اتصال دو استان آذری نشین کشور مطرح کرد. حالا امروز، وقتی تصویر پل میانگذر دریاچه ارومیه بر آیینه چشم‌هایمان نقش می‌بنند، بی‌اختیار یاد از خود گذشتگی‌هایش می‌افتم. یاد سفرهای طولانی و جان‌فرسا به درازای قامت ایران زمین و تلاش بی‌وقفه او در نهایت ساده‌زیستی. آنچنان وارسته بود که وقتی می‌خواستند جامه از پیکر خونینش خارج کنند، به شهادت همه آنهایی که در گورستان حضور داشتند، کفش‌هایش سوراخ بود، نه این که او پول خرید یک جفت کفش را نداشت. نه! حقیقت این بود که روح او بی‌نیاز از ثروت دنیا بود و تا آخرین لحظه حیات اسیر عرفان روح خود بود و هرگز دربند زندگی خاکی گرفتار نشد. بی‌شک خوشحالی امروز ما از خوشحالی امروز اوست. می‌توان نگاه و لبخند رضایت او را در فراسوی پرواز پرندگان مهاجر دریاچه یافت و صدایش را شنید که کار و کوشش شبانه‌روزی و فعالیت جهادی را برای سرفرازی انقلاب اسلامی به ما گوشزد می‌کند. همانطور که در وصیت‌نامه‌اش تاکید کرد که این انقلاب برای خداست و همه باید خود را فدای آن کنند. *وصیت‌نامه شهید موسی کلانتری بسم الله الرحمن الرحیم انا لله و انا الیه راجعون آرزو می‌کنم که در بستر نمیرم و هرچه شرع انور مقرر داشته عمل شود. به بچه‌های من بگویید همه چیز خود را فدای راه خدا کنند، تا جایی که به خاطر دارم به کسی بدهکار نیستم به جز پدر و مادرم که انشاالله مرا خواهند بخشید. آنهایی که مرا می‌شناسند بدانند این انقلاب مال خداست و خود را فدای آن کنند ، ‌خداوند همیشه رحمت خود را از این ملت دریغ نفرماید و طول عمر به امام امت عطا فرماید. والسلام موسی کلانتری 2/7/59