در دست بهره برداری
در دست ساخت
در دست مطالعه
گسترش صنعت خودروسازی از یک سو و پیشرفت صنعت راهسازی از سوی دیگر موجب شد تا جاده های بین شهری شاهد ترافیک سنگینی شده که همین امر موجب افزایش سوانح رانندگی و بالا رفتن هزینه های ترانزیت می شد. از این رو احداث آزادراه به عنوان راهکاری مناسب برای افزایش ایمنی سیر و ظرفیت ترافیک و کاهش هزینه های سوخت، استهلاک خودرو و ... ، مورد توجه صنعت راهسازی قرار گرفت. موقعیت استراتژیک جمهوری اسلامی ایران در منطقه و عبور کریدورهای ترانزیتی شرق – غرب و شمال – جنوب از این کشور از یک سو و تحولات و پیشرفت های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشور از سوی دیگر، ضرورت توسعه شبکه آزادراهی کشور را به منظور افزایش درآمدهای ملی، ایمنی و آسایش سفرهای جاده ای و کاهش هزینه های انرژی، قیمت تمام شده کالا و .... را دو چندان می کند.
آزادراه یا اتوبان راهی با خطوط رفت و برگشت مجزا است که هیچگونه تقاطع همسطح نداشته و ورود و خروج از آن محدود میباشد. غالبا آزادراهها با پرداخت عوارض همراه بوده و معمولا خارج از شهرها احداث میشود. در مجموع آزاد راه، راهی است با روسازی آسفالت یا بتن برای عبور سریع وسایل نقلیه موتوری که معبر رفت و برگشت آن کاملا از یکدیگر مجزا و فاقد تقاطعهای هم سطح بوده، ورود به آن و خروج از آن منحصرا در نقاط معین و محدودی مسیر باشد و طرفین آن دارای دیوارهای توری یا بتنی برای جلوگیری از ورود انسان و حیوان است.
احداث آزادراه در ایران قدمت زیادی ندارد. اولین آزادراه کشور در سال 1345 مابین پایتخت و شهرهاي كرج و قزوين به طول 150 کیلومتر به بهره برداری رسید. پس از آن آزادراه تهران - قم به طول 135 کیلومتر احداث شد که در سال 1358 مورد بهره برداری قرار گرفت .